Jeugdzorg: problemen blijven
In de raadscommissie Samenleving spraken we over de nieuwe Hervormingsagenda Jeugd. Het is goed om over de problemen van onze kinderen en jongeren te spreken. Maar lossen we ook daadwerkelijk iets op met weer de volgende hervorming?
Ook in Emmen hebben we dezelfde problemen als in de rest van het land. Er is op dit moment een wachtlijst van ongeveer 50 kinderen voor zware gespecialiseerde hulp. Jeugdzorg wordt nog te vaak en te laat ingezet als het misgaat, met dure behandelingen tot gevolg. 1 op de 7 kinderen ontvangt een vorm van jeugdhulp. Hoog tijd om dat met elkaar aan te pakken.
Maar hoe zijn we hier eigenlijk gekomen? Want onderzoek laat zien dat de problemen de afgelopen 50 jaar ongeveer hetzelfde zijn gebleven. Al 50 jaar proberen we daar wat aan te doen, maar het is niet opgelost. Sterker nog: alleen maar méér kinderen ontvangen jeugdhulp. Sharion Stellaard laat met een presentatie over haar boek 'Boemrangbeleid' aan de gemeente zien, dat we de problemen van voorgaande hervormingen oplossen. Maar de daadwerkelijke problemen van onze jongeren zijn sinds de jaren '70 niet aangepakt.
Als we gewoon blijven herhalen wat we altijd al deden – ook al is het met net andere woorden die in de mode zijn – wordt het nu niet anders. Ook deze nieuwe Hervormingsagenda gaat niets oplosen. We hebben geen enkele reden om te denken dat het nu wel gaat lukken.
Reflectie
Dat is een harde conclusie. Het voelt voor ons, en al die mensen die hun best doen in de jeugdzorg, als een klap in het gezicht. Een belangrijke oproep is dan ook: neem de tijd om te reflecteren. Kijk wat we de afgelopen jaren hebben gedaan, en of het werkt. Niet alleen maar met hervormingen komen omdat we niet anders kunnen. Nee, het moet werken voor onze kinderen.
Ook in Emmen hebben we die tijd voor reflectie nodig. Wat hebben we de afgelopen 10 jaar allemaal in de jeugdzorg gedaan? Werkt het? En waar staan we nu? Hebben de voorgestelde hervormingen dan zin?
Naar de oorzaken
Een belangrijke stap is om te kijken naar wat de oorzaken van problemen zijn. Zou het werkelijke probleem niet kunnen zijn dat we een samenleving hebben gecreëerd die kinderen en jongeren voortdurend onder druk zet? En die hen dwingt om zichzelf steeds te verbeteren? Blijkbaar hebben we een ziekmakende samenleving gemaakt.
De komende tijd gaan we als gemeente met deze grote vragen verder. Dat wordt niet makkelijk. Maar het is nodig. Voor onze kinderen.
